Bugün Gönlüm İdil’de Yaşamak İstedi
İnsan bazen haritaya değil, kalbine danışır yola çıkarken. Rotasını tabelalar değil, içindeki huzur arayışı belirler. İşte öyle bir anda, kalbim sessizce fısıldadı:
“Bugün İdil’de yaşamak istiyorum…”
İDİL…
Adını duyanın yüreğinde bir zarafet uyanır.
Kimi için sadece bir ilçe adı belki, ama benim için:
Toprağı vefa, insanı mertlik, havası sükûnet kokan bir gönül memleketi.
İdil, sadece taş binalardan, asfalt yollardan ibaret değildir.
İdil; bir annenin gözlerindeki dua, bir babanın alnındaki ter, bir çocuğun gülüşünde saklı umuttur.
İnsanı sarmalar sessizce, yabancılık tanımaz.
Orada önce gözler konuşur, sonra yürekler anlaşır.
İdil’in kadınları; evlat yetiştiren değil, toplum inşa eden dirayetli ruhlardır.
Tarlada bereketin, evde şefkatin, toplumda vicdanın adıdır onlar.
İdil’in erkekleri; vakurdur, dürüsttür. Lafı eğip bükmez, sözüne sadıktır.
Kardeşliklerini çayla pekiştirir, dostluklarını bir selamla ömürlük kılarlar.
Gençler, hem tarihten beslenir hem geleceğe uzanır.
Hayal kurarlar ama ayakları yere basar.
Köyünü de bilir, dünyanın öte yakasını da merak eder.
Gözlerinde kıvılcım, omuzlarında sorumluluk taşırlar.
Ve çocuklar...
Bir çocuğun saf gülüşü neyi anlatmaz ki?
İdil’in çocukları, gözleriyle konuşur.
O gözlerde hem asırlık hikâyeler, hem yarına dair umutlar gizlidir.
Ben bugün gönlümle yürüdüm İdil’in yollarında.
Ayaklarım toprakla, kalbim insanıyla buluştu.
Her adımda bir yumuşaklık, her bakışta bir samimiyet vardı.
Bir taşın üstünde oturup düşünürken, hissettim:
Burası sadece bir şehir değil…
Burası kalbin konak yeri.
Ve son olarak seslenmek isterim:
Ey İdil, beni kabul eder misin?
Yalnızca bir yolcu değil,
Bir dost, bir kardeş, bir evlat olarak alır mısın kalbine beni?
Çünkü bazen insan, bir şehirde değil…
Bir yürekte yaşamak ister.
Yazan: Tolga TURAN – Aile ve Evlilik Danışmanı